Krystianowy codziennik „Szczęśliwy, komu Pan Bóg jest pomocą.” 10.11.2016

Postawa Pawła wobec Filemona kiedy wstawia się za niewolnikiem Onezymem, jest mądra i jednocześnie pełna miłości i troski o Filemona. Przejawia się ona w tym, aby to właśnie Filemon, przemógł siebie i przemógł się wewnętrznie, aby zamiast kary należnej zbiegłemu niewolnikowi dać miłość braterską i wolność. To jest tak irracjonalne i tak nie z tego świata, że chyba możliwe tylko w Chrystusie i w Duchu Świętym. Można to przyrównać, do przypowieści o zbiegłej, zagubionej owcy. Owcy, która uciekła ze stada nigdy do stada nie przyprowadza się z powrotem, ponieważ zakosztowawszy wolności ucieknie ponownie i wyprowadzi inne. Więc praktyką pasterską jest, że takiej owcy nie sprowadza się do stada, lecz po prostu zabija się ją. Podobnie jest z niewolnikami…
Więc prośba Pawła, wzywa Filemona do wzniesienia się na wyżyny miłości chrześcijańskiej. Nagroda i miłość zamiast kary. Zdaje się, że Paweł mówi mu: Pamiętaj, miłosierni miłosierdzia dostąpią.
W tym kontekście słowa Pana Jezusa do faryzeuszów – «Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: „Oto tu jest” albo: „tam”. Oto bowiem królestwo Boże jest pośród was». – nabierają zupełnie innego kontekstu. Paweł wzywa Filemona, aby nie tylko nauczał, lecz i wprowadzał zasady Królestwa Bożego u siebie lub raczej w sobie. „Bo królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym.” Rz 14,17
Jak łatwo jest pouczać innych, a w sobie te zasady Królestwa wprowadzić, to już inna historia …
Potrzebujemy pomocy, dlatego aklamacja wzywa:
„Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie,
abyście mogli stanąć przed Synem Człowieczym.”
„Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą!” – Bóg jest naszym wzorem…

http://liturgia.niedziela.pl/?data=2016-11-10