Krystianowy codziennik „Cnoty kobiet.” 22.12.2016

Porusza mnie pierwsze czytanie. Ta kobieta jest tak niezwykła w tym, co robi, że trudno mi nawet dzisiaj odnieść to do siebie. Oddać trzyletnie dziecko na wychowanie do świątyni … na zawsze! Sam siebie w tej roli nie wyobrażam. Co więcej jej wierność obietnicy, którą złożyła przed Bogiem jest … męska? (brak mi innego słowa). Nie ma w tym wahania, pamięta, co obiecał. Pamięta modlitwę i prośbę. Dziecko jest darem od Boga i ona to wie i oddaje dziecko Bogu, od którego je otrzymała.

A pokora Maryi?

Matka Syna Bożego… i nie ma w tym tekście w Ewangelii pychy. Bóg uczynił…, Bóg jest wierny…,Bóg Wszechmocny…, Bóg miłosierny…, Bóg…

Pokora…, pokora… i jeszcze raz pokora.

A ja?

„Królu narodów, kamieniu węgielny Kościoła,

przyjdź i zbaw człowieka, którego z mułu utworzyłeś.”

To tyle, co mogę o sobie powiedzieć, bo z mułu utworzony i potrzebuję zbawienia.

Ja raduję się i ufam, że Pan mnie zbawił.

Całym swym sercem raduję się w Panu.

Raduje się me serce w Panu, *

moc moja ku Panu się wznosi.

Rozwarły się me usta na wrogów moich, *

gdyż cieszyć się mogę Twoją pomocą.

Łuki siłaczy się łamią, *

słabi przepasują się mocą,

Za chleb najmują się syci, a odpoczywają głodni, *

niepłodna rodzi siedmioro, a więdnie bogata w dzieci.

To Pan daje śmierć i życie, *

w grób wtrąca i zeń wywodzi.

Pan uboży i wzbogaca, *

poniża i wywyższa.

Z pyłu podnosi biedaka, *

z barłogu dźwiga nędzarza,

By go wśród książąt posadzić, *

by dać mu stolicę chwały.

http://liturgia.niedziela.pl/?data=2016-12-22