Symbole adwentowe

Słowo „Adwent” (z łac. adventus – przyjście, przybycie) oznacza przyjście naszego Zbawiciela, którego powinniśmy oczekiwać i na to spotkanie z Nim trzeba nam się przygotować.
Adwent rozpoczyna się od I Nieszporów niedzieli po sobocie XXXIV tygodnia Okresu Zwykłego, a kończy przed I Nieszporami uroczystości Narodzenia Pańskiego w wieczór 24 grudnia, który niekiedy zbiega się z czwartą niedzielą Adwentu. Trwa od 23 do 28 dni i obejmuje cztery kolejne niedziele przed 25 grudnia. Niedziele noszą nazwę pierwszej, drugiej, trzeciej i czwartej niedzieli adwentowej. Adwent stanowi pierwszy okres w każdym nowym roku liturgicznym. Czas Adwentu ma swoje symbole. Więc postaramy się wyjaśnić i zrozumieć, czym są i co oznaczają symbole, z którymi spotykamy się w Adwencie.

 
1. Świeca roratnia – roratka
Świeca jest symbolem chrześcijanina. Wosk symbolizuje ciało, knot – duszę, a płomień – światło Ducha Świętego płonące w duszy człowieka. Świeca roratnia jest dodatkową świecą, zapalaną podczas rorat. W kościele umieszczana jest na ołtarzu i zapalana w czasie roratnich Mszy Świętych. Zazwyczaj jest to wysoka biała świeca, przepasana białą wstążką i udekorowana zielenią. Zapala się ją dopiero podczas uroczystego hymnu «Chwała na wysokości Bogu». Także w niektórych domach roratkę umieszcza się na ołtarzyku domowym, bardzo często obok figurki lub obrazu Matki Bożej. Zapalana jest w czasie modlitw rodzinnych. Świeca roratnia symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy niesie światu Chrystusa – Światłość Prawdziwą.

2. Wieniec adwentowy
W naszym kraju przyjął się zwyczaj umieszczania w kościele wieńca adwentowego. Zazwyczaj jest on robiony z gałęzi sosny lub choinki. Na nim umieszcza się cztery świece, które symbolizują cztery niedziele Adwentu. Świece zapalane są podczas każdej Mszy Świętej. Wieniec adwentowy posiada bogatą symbolikę. Symbolizuje jedność rodziny, która duchowo przygotowuje się na godne przeżycie świąt Bożego Narodzenia. Kolisty kształt wieńca oznacza także, że Bóg jest wieczny, nie ma ani początku ani końca. Wykonany z gałązek drzew iglastych, a więc wiecznie zielonych, ma oznaczać życie wieczne, jakie daje Chrystus wszystkim, którzy w Niego wierzą. Zapalanie zaś świec jest też symbolem światłości, jaką jest sam Jezus Chrystus: „Jam jest światłość świata…” (J 8, 12).

3. Wędrująca figura Matki Bożej
Zwyczaj ten jest dość często praktykowany w parafiach naszego kraju. Pochodzi z Niemiec. Polega na przyjmowaniu figury Matki Bożej z kościoła po roratach przez to dziecko, którego serduszko, z zapisanymi dobrymi uczynkami wykonanymi dnia poprzedniego, zostało wylosowane przez księdza odprawiającego roraty. Najczęściej figurkę Matki Bożej przyjmuje się na jeden dzień. W tym dniu cała rodzina stara się celebrować tzw. „rodzinną liturgię”, śpiewając pieśni adwentowe i maryjne, czytając i rozważając Pismo Święte oraz odmawiając Różaniec i inne modlitwy. Rodzina jakby zaprasza Maryję do swego domu.

4. Lampion adwentowy
Lampion adwentowy można wykonać z kartonu w kształcie czworoboku zamkniętego, ozdobić go można symbolami chrześcijańskimi. Wewnątrz nich umieszcza się świecę lub małą żarówkę na baterię. Kiedyś, idąc na roraty, dzieci zabierały lampiony ze sobą do kościoła, w ten sposób oświetlając sobie drogę. Dzisiaj lampiony są zapalone w pierwszej części Mszy Świętej roratniej. Wówczas w kościele gasi się światło, panuje symboliczna ciemność. Lampion jest symbolem przypowieści Jezusa o roztropnych pannach, które z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Oblubieńca.

5. Kalendarz adwentowy – drabina
Niektóre rodziny prowadzą tzw. kalendarz adwentowy. Zazwyczaj ma on kształt drabiny, która liczy tyle schodek, ile dni ma okres Adwentu. Po tej drabinie Dzieciątko Jezus zstępuje w kierunku żłóbka. Zwyczaj ten znany jest i pielęgnowany w wielu krajach na całym świecie, nie tylko w rodzinach katolickich. Kalendarz adwentowy wskazuje na zbliżające się święta.