Krystianowy codziennik „Wszechmoc…” 23.07.2017

Czytanie z Księgi Mądrości.                                  Mdr. 12, 13. 16-19
Panie, nie ma oprócz Ciebie boga, co ma pieczę nad wszys­tkim, abyś miał dowodzić, że nie sądzisz niesprawiedliwie. Podstawą Twojej sprawiedliwości jest Twoja potęga, wszech­władza Twa sprawia, że wszystko oszczędzasz. Moc swą prze­jawiasz, gdy się nie wierzy w pełnię Twej potęgi, i karzesz zuch­walstwo świadomych. Potęgą władasz, a sądzisz łagodnie i rządzisz nami z wielką oględnością, bo do Ciebie należy moc, gdy zechcesz. Tak postępując, nauczyłeś lud swój, że sprawiedliwy powinien być dobrym dla ludzi. I wlałeś swoim synom wielką nadzieję, że po występkach dajesz nawrócenie.
            Oto słowo Boże.

Rok A – PSALM RESPONSORYJNY                               Ps. 86, 5-6. 9-10. 15-16a
Refren: Panie, Ty jesteś dobry i łaskawy.

Tyś, Panie, dobry i łaskawy,+
pełen łaski dla wszystkich,*
którzy Cię wzywają.
Wysłuchaj, Panie, modlitwę moją *
i zważ na głos mojej prośby.
R.:
Przyjdą wszystkie ludy przez Ciebie stworzone,*
i Tobie, Panie, oddadzą pokłon, będą sławiły Twe imię.
Bo Ty jesteś wielki i czynisz cuda *
tylko Ty jesteś Bogiem.
R.:
Ale Tyś, Panie, Bogiem łaski i miłosierdzia,*
do gniewu nieskory, łagodny i bardzo wierny *
Wejrzyj na mnie i zmiłuj się nade mną.
R.:

Rok A – DRUGIE CZYTANIE                                                                              Rz. 8, 26-27
Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian.
Bracia:
Duch Święty przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bo­wiem nie umiemy się modlić tak jak trzeba, sam Duch przyczy­nia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowa­mi. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, wie, że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą.
            Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Alleluja, alleluja, alleluja
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,
każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Alleluja, alleluja, alleluja

Rok A – EWANGELIA                                                                  Mt. 13, 24-43
+ Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.
   Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść:
„Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: «Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc się wziął na niej chwast?» Odpowiedział im: «Nieprzyjazny człowiek to sprawił». Rzekli mu słudzy: «Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?» A on im odrzekł: «Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza»”.
Inną przypowieść im powiedział: „Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął
i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach”.
Powiedział im inną przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło”.

To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: „Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata”.
Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: „Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście”.
On odpowiedział:
„Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie.
Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha”.
            Oto słowo Pańskie.

Wszechmoc…

Niesamowite jest to pierwsze czytanie. Ono ustawia kontekst do Ewangelii i jednocześnie drugiego czytania. Właściwie pierwsza opowieść o dobrym nasieniu staje się bardziej zrozumiała w kontekście pierwszego czytania i stanowi przykład wypełnienie słów z Księgi Mądrości. Jednak przypowieść o ziarnku gorczycy oglądana w tym samym kluczu pokazuje, że moc dobrego nasienia jest potężna i w czasie wzrasta, dzięki wszechmocy Boga. To, co nikłe i z punku widzenie zła niezauważalne, gdy zaczyna rosnąć jest właściwie niepowstrzymane. Jednak część o zaczynie stanowi wyjaśnienie również pierwszej części o ziarnie. Bóg liczy, że synowie królestwa przez dobroć („Tak postępując, nauczyłeś lud swój, że sprawiedliwy powinien być dobrym dla ludzi.”) pociągną do Ojca tych, którzy się zagubili i stanęli po stronie złego.  „I wlałeś swoim synom wielką nadzieję, że po występkach dajesz nawrócenie.” To nawrócenie jest z kolei możliwe przez to, że ludzie mogą prosić i o pomoc Ducha Świętego. „Duch Święty przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bo­wiem nie umiemy się modlić tak jak trzeba, sam Duch przyczy­nia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowa­mi. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, wie, że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą.” Wychodzi więc na to, że to Bóg w swojej dobroci oddziałuje  na zło jedynie dobrem. Dobrem, które z konsekwencją jak woda mają spenetrować skały serc złamanych.

Jedynym momentem, w którym Bóg okazuje swoją wszechmoc, jest ta opisana w słowach: „Moc swą prze­jawiasz, gdy się nie wierzy w pełnię Twej potęgi, i karzesz zuch­walstwo świadomych.” Istnieje więc w tym miejscu związek pomiędzy świadomością i niewiarą. Mam wrażenie, że nawet chodzi o to, że człowiek nie wierzy, że ten dobry Bóg może się zagniewać i skarcić. Istnieje więc świadomość popełnianego zła i niewiary w karę. A i tak końcówka zdania wskazuje na to, że nie jest to zemsta, lecz kara, która ma prowadzić do nawrócenia. Ewangelia jednak kończy się smutno – Bóg ma pełną świadomość tego, że nie wszyscy do Niego wrócą.

Ale Tyś, Panie, Bogiem łaski i miłosierdzia,*
do gniewu nieskory, łagodny i bardzo wierny *
Wejrzyj na mnie i zmiłuj się nade mną.

Amen.