Krystianowy codziennik „Wezwanie do prawdy i jedności.” 21.11.2016

„Jego i imię Jego Ojca na czołach swoich wypisane.” – Jak bardzo to zdanie przypomina inne z Ewangelii Jana – „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno.” Oba te zdania świadczą o jedności Ojca i Syna, którzy wszystko mają wspólne nawet coś, co by się wydawało tak bardzo odrębnego i własnego jak imię. Na tle tego jakoś inaczej czyta się Ewangelię o wdowim groszu. Szczególnie porusza mnie ten fragment –„…ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie.” Jak wielka jest ufność tej kobiety?!
Nie wrzuciła jednego pieniążka, ale dwa. Ona wrzuciła całą siebie w ręce Boga. Ona nic nie udaje, myślę, że ona mogłaby spokojnie być wśród tych opieczętowanych sprawiedliwych, którzy „Barankowi towarzyszą, dokądkolwiek idzie. Ci spośród ludzi zostali wykupieni na pierwociny dla Boga i dla Baranka, a w ustach ich kłamstwa nie znaleziono: są nienaganni.” Jest jakiś rodzaj kłamstwa w tym, że nie pokazuje się wszystkiego Bogu, a nawet nie jest się gotowym do tego, aby wszystko Mu zawierzyć. Wyklucza to możliwość spotkania się z Bogiem twarzą w twarz. To wyjaśnia dlaczego tak mało jest opieczętowanych na końcu czasów, którzy mogą stawić się przed Barankiem, bo nic nie mają do ukrycia przed Bogiem. A wszyscy staniemy przed Panem i może to być w każdym czasie. Więc aklamacja wzywa:
„Czuwajcie więc, i bądźcie gotowi,
bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie.”
Psalm naprowadza nas na to jacy powinniśmy być wszyscy – „Oto lud wierny, szukający Boga.”